Ambitieuze moslimjongeren halen sjeik Al-Haddad weer naar ons land

Door Carel Brendel, 11 februari 2013

Image332Op het Nationaal Islamcongres moest hij vorig jaar verstek laten gaan wegens een drukke agenda, maar nu komt sjeik Haitham al-Haddad weer naar ons toe. De Britse moslimfundamentalist is komend weekeinde twee dagen te gast bij de nieuwe organisatie ProMoslim. In een voormalige apostolische kerk in Rotterdam zal de sjeik twee cursussen geven, zaterdag over huwelijk en echtscheiding, zondag over de bronnen van de islam. Al-Haddad is lid van de Islamic Sharia Council, een in diverse Engelse steden opererende islamitische ‘adviesraad’, waarbij overigens ook de Nederlandse islamprediker Saoed Khadjé van het instituut Dar-al-‘Ilm is aangesloten. Volgens de aankondiging zullen de bezoekers van de cursus veel leren ‘vanuit het perspectief van de sharia’. Daarbij valt onder meer te denken aan de rol van de walie — een mannelijke familielid dat de autoriteit en de verantwoordelijkheid heeft voor het huwelijk van de vrouw. De vader of de broer beslist dus. Weg met de emancipatie! Het is 2013.

Rond het vorige bezoek van sjeik Al-Haddad was vorig jaar veel te doen. Enkele politieke partijen maakten bezwaar tegen zijn komst. De Vrije Universiteit trok op het laatste moment de toestemming in voor een bijeenkomst, officieel omdat de organiserende studentenvereniging SV ISA niet aan de voorwaarden had voldaan voor een academisch debat. Daarop nodigde het Amsterdamse centrum De Balie Al-Haddad uit voor een debat met journalist Kustaw Bessems en politicus Tofik Dibi. Tijdens deze avond bleek nog eens dat de Brit voorstander is van de doodstraf voor afvalligheid en overspel, mits uitgesproken door een reguliere rechtbank in een islamitisch land. Opvallend was verder dat de aanwezige VU-studenten zeer enthousiast waren over het optreden van de sjeik. De bestuurders van SV ISA werden door de leiding van de universiteit omschreven als ‘universitaire toppers’.

Haddads populariteit onder jongeren wekte veel verbazing. Zo schreef het universiteitsblad Ad Valvas: “De brandende vraag blijft: wat moet een club VU-studenten, wetenschappers in de dop, behorend tot de intellectuele elite van de multiculturele, open democratie die Nederland is, met een virulent antisemitische godsdienstleraar, die ook al pittige standpunten inneemt als het gaat om afvalligheid (doodstraf) en overspel (doodstraf) als Shaykh Haitham al-Haddad?”

Ook de uitnodigende organisatie in Rotterdam bestaat uit jongeren. Volgens de website is Promoslim opgericht door ‘ambitieuze Nederlandse moslimjongeren’. Zij zijn bezorgd omdat ‘veel Nederlandse moslims de islamitische mentaliteit en denkwijze hebben ingeruild voor de wereldse mentaliteit’. “De jongeren van ProMoslim streven ernaar om de islamitische denkwijze weer te doen opwekken in Nederland met behulp van de kennis van islamitische geleerden (zowel klassiek als hedendaags) en de eigen ervaring in de Nederlandse maatschappij.”

Al-Haddads populariteit onder jongeren valt op omdat in onderzoek naar salafisme en fundamentalisme wel eens wordt beweerd dat dit gedachtegoed eigenlijk alleen aanhang heeft onder de eerste generatie gastarbeiders, onder de trouwe bezoekers van de ‘heimweemoskee’. Onlangs las ik bijvoorbeeld een interview met criminoloog Frank Bovenkerk. ‘Behoorlijk orthodoxe opvattingen over de islam’ leven volgens hem slechts bij drie tot vier procent van de moslims, en dan nog ‘overwegend oude Marokkaanse mannen boven de zestig’.

Als Al-Haddad een bezoekje zou brengen aan zo’n heimweemoskee, dan zou ik er niet eens een weblog aan besteden. Maar helaas zijn er ook goed opgeleide, hier geboren en getogen jongeren, die kennelijk vinden dat overspel en afvalligheid (twee zaken die niet eens in de Nederlandse strafwet voorkomen) onder bepaalde voorwaarden de doodstraf verdienen. Gelukkig lees ik ook hun verzuchting dat veel Nederlandse moslims de islamitische denkwijze hebben ingeruild voor de wereldse mentaliteit. De emancipatie van jonge migranten gaat gewoon verder, alleen verloopt die niet via de moskee zoals politici als Job Cohen ooit veronderstelden.